Srpski realisti

Branislav Nušić

Alkibijad Nuša, mnogo poznatiji kao Branislav Nušić, bio je srpski književnik, majstor komedije, humora i smeha, pisac romana, drama, priča i eseja, začetnik retorike u Srbiji i istaknuti fotograf amater. Bio je odličan zabavljač šire pozorišne i čitalačke publike koja mu je uvek bila naklonjenija od kritičara.

Janko Veselinović

Janko Veselinović je bio srpski književnik. Rođen je 13. maja 1862. godine u Salašu Crnobarskom, a preminuo 26. juna 1905. godine u Glogovcu. Za dve decenije književnog stvaralaštva objavio je 127 pripovedaka, dva romana, dva nezavršena romana, dva započeta romana i dva pozorišna komada, te se s pravom može uvrstiti u kategoriju najplodnijih srpskih pripovedača.

Jakov Ignjatović

Jakov Ignjatović je bio srpski pisac, publicista i političar. Rođen je u Sentandreji 08. decembra 1822. godine, a umro je u Novom Sadu 05. jula 1889. godine. Takođe je pisao na mađarskom.Za vrijeme revolucije 1848. godine bio je poslanik u Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima. Njegov književni opus sastoji se od devet romana, sedamnaest pripovijetki, jedne knjige memoara i niza tekstova o političkim i društvenim temama. Najčešće obrađivana teme njegovih dijela je život vojvođanskih Srba. Poznata je njegova izreka: „Gdje god udarite u mene, slavinu, svugdje će poteći roman“.

Milovan Glišić

Milovan Glišić je bio srpski književnik. Rođen je 7. januara 1847. godine u selu Gradac kod Valjeva, a preminuo 20. januara 1908. godine u Dubrovniku. Smatra se tvorcem srpske realističke pripovetke o selu i začetnikom realizma u srpskoj književnosti.„Glava šećera“, „Roga“, „Svirač“, „Raspis“ i mnoge druge danas su deo školskih udžbenika i obavezne lektire u osnovnim školama u Srbiji i regionu. Zahvaljujući njegovim prevodima brojna značajna dela ruske, francuske i nemačke književnosti prvi put su postala dostupna i na srpskom jeziku.

Stevan Sremac

Stevan Sremac je bio srpski pisac. Rođen je 11. novemba 1855. godine u Senti – u Bačkoj, a umro je 12. avgusta 1906. godine u Sokobanji.U njegovim djelima vidno dolazi do sukoba između njega kao pisca i njega kao političara. Do kraja života ostao je vjeran svemu što je staro i patrijarhalno. Tome u prilog ide i činjenica da je pred kraj života odabrao Sokobanju kao lječilište, zato što je zadržala staru arhitekturu i duh prijašnjih vremena.